از آسمان کـوفه عـلـی پَر کـشـید رفت            از دستـهـای عـالــم و آدم بُــریـد رفت

آن کس که چشمهای نخفته ز غصه داشت            آرام و خسته زیر لحد آرمـیـد و رفت

برروی خاک کوچه یتیمی به گریه گفت            دنیا یـتـیـم شد که پـدر هـم پـریـد رفت

دلتنگ بود و جای گریبان صبر خویش            با دست تیغ فرق سرش را درید رفت

گاهی عدو شود سبب خـیر، ضربه‌ای            آن استخـوان بـین گـلـو را کشید رفت

ای کاش بر خرابه سری می‌زد آن غیور            آن کس که ناز چشم یتیمان خرید رفت